ΟΙ ΛΥΚΟΦΙΛΙΕΣ

Θα ήθελα να προβληματιστούμε μαζί για ένα θέμα που με απασχολεί καιρό τώρα. Τις λυκοφιλίες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα.

Η εμπειρία τόσων ετών, μου έδειξε ότι ελάχιστες είναι οι σχέσεις που μπορούν να αντέξουν στο χρόνο μεταξύ γονέων ιστιοπλόων. Και αυτές ακόμα είναι επίφοβες και χρειάζονται προσεχτικό χειρισμό και συνεχή επιβεβαίωση. Είναι κάτι που ξεκινάει από τα παιδιά μας και το χειρότερο καταλήγει σε αυτά.

Εμείς όλοι οι γονείς, μοιραζόμαστε τόσες δυνατές συγκινήσεις που είναι κρίμα αργότερα να τις ξεχνάμε τόσο εύκολα. Οι παρεξηγήσεις εύκολες. Λες και αναμένουμε ότι θα υπάρξουν ούτως ή άλλως. Είναι και λίγο στη φύση του Έλληνα αυτή η συμπεριφορά.

Και δεν αναφέρομαι στους κακόβουλους που εσκεμμένα σπέρνουν την δική τους διχόνοια εξυπηρετώντας την ματαιοδοξία τους. Μιλάω για όλους εμάς που και μυαλό έχουμε και κρίση διαθέτουμε κι όμως αφηνόμαστε να μας παρασύρει το “κύμα” της στιγμής και διαλύουμε σχέσεις που μοιράστηκαν αγωνίες, πίκρες, χαρές και κοινούς σκοπούς. Γιατί;

Γιατί αφήνουμε την ένταση της στιγμής να υποσκάψει την κρίση μας ;

Γιατί αρεσκόμαστε να συμμετέχουμε σε κουτσομπολιά για ανθρώπους που ούτε προσωπικά γνωρίζουμε αλλά και αν ναι, ποτέ δεν μας έδωσαν αφορμή για να αναφερθούμε στο όνομά τους ;

Γιατί μία προσωρινή “αποτυχία” ή “επιτυχία” σε ένα αγώνα να γίνεται αφορμή να φωλιάσει στην καρδιά μας η ζήλια ή η υπεροψία ;

Γιατί δεν μπορούμε να δούμε μακριά ;

Γιατί αφηνόμαστε η έξω γλίστρα του Σαββατοκύριακου να είναι πιο σημαντική από τη θάλασσα ;

Γιατί δεν ηρεμούμε τα παιδιά μας με τον τρόπο μας, όταν αυτά μέσα στην ένταση τους μας εξιστορούν γεγονότα για συναθλητές τους που σε μία βδομάδα τις έχουν ξεχάσει, αλλά τις τροφοδοτούμε και τις κάνουμε δική μας σημαία για παρεξηγήσεις ;

Όλα αυτά έχουν αντίχτυπο στα παιδιά μας.

Αυτά, καθημερινά δίνουν τον αγώνα τους και αυτά πρέπει να κρατάμε ήρεμα για το δικό τους καλό. Το να πλάθουμε χαρακτήρες και να αξιοποιούμε την προσωπικότητα των παιδιών μας είναι υποχρέωσή μας. Το να μαθαίνουμε τα παιδιά δικαιοσύνη και το ευ αγωνίζεστε είναι για το δικό τους καλό.

Με λίγα λόγια, είναι πιο σημαντικό να διδάσκουμε με την συμπεριφορά μας όλα αυτά που θα τα κάνουν καλύτερους ανθρώπους μεθαύριο, παρά να τα μαθαίνουμε ότι η ευγενής άμιλλα είναι ένας συνεχής ανταγωνισμός χωρίς όρια και φραγμούς!

Και αυτό επιτυγχάνεται όταν εμείς με την συμπεριφορά μας κρατάμε τις ισορροπίες.

Όταν εμείς ξέρουμε να κρίνουμε και να αποδοκιμάζουμε τα κακώς κείμενα γενικότερα.

Όταν δεν επιτρέπουμε σε τίποτα και κανένα να υποτιμήσει την νοημοσύνη μας προσβάλλοντάς την με ανακρίβειες, πισώπλατα μαχαιρώματα και κακόβουλες φήμες.

Όταν δεν επιτρέπουμε στην καταστροφική ζήλια να εξουσιάσει την κρίση μας.

Όταν αφήνουμε τον εαυτό μας να γνωρίσει τον γονέα άνθρωπο και όχι τον γονέα του τάδε αθλητή.

Όταν νιώθουμε σημαντικοί για αυτό που είμαστε και όχι για αυτό που κατάφεραν ή όχι τα παιδιά μας.

Όταν οι σχέσεις και οι φιλίες μας στηρίζονται στην ανθρώπινη αξία και στην προσωπική μας κρίση και κανένα εφήμερο γεγονός δεν μπορεί να την επηρεάσει.

Σκεφτείτε …αυτό το άθλημα είναι τόσο απαιτητικό, που τα περισσότερα παιδιά περνούν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους σε αυτό και οι περισσότεροι από εμάς βλεπόμαστε πιο συχνά από ότι βλέπουμε τις σχέσεις μας εκτός χώρου.

Πόσο πιο αρμονική θα ήταν η συνύπαρξή μας εάν τίποτα αρνητικό δεν χάλαγε την διάθεσή μας. Εάν η αναγκαστική μας συνεύρεση, αγκαλιαζόταν και από θετική ενέργεια. Καλό για μας, καλό και για τα παιδιά μας.

Και μάθετε να κρίνετε…και όπου ακούτε πολλά σταφύλια κρατείστε μικρό καλάθι…..

Αυτά και ελπίζω ο Σαρωνικούλης να μην σας πίκρανε αλλά να σας βοήθησε να αναθεωρήσετε και να ξανασκεφτείτε σφάλματα που έτσι και αλλιώς κάναμε όλοι μας. Αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι να αρνούμαστε να γίνουμε καλύτεροι ακόμα και όταν στο βάθος ξέρουμε ποιο είναι το σωστό.

Γι΄ αυτούς που επιμένουν στην αρνητική ενέργεια και στα μαχαιρώματα (πάντα βέβαια από πίσω) είπαμε…. Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΒΑΛΕΙ.