Με σκοπό την καλύτερη συνεργασία και την δημιουργία μιας φιλικής σχέσης, που δεν πρέπει να επηρεάζεται από την ενασχόληση του παιδιού με το άθλημα, γράφω τα παρακάτω: Φανταστείτε την πρώτη γνωριμία του προπονητή με 15 μικρές φατσούλες, που τον κοιτάζουν αμήχανα και περιμένουν από αυτόν να τα κερδίσει… Εάν καταλάβει τι θέλει το κάθε ένα, για να είναι χαρούμενο και να απολαμβάνει αυτή τη νέα εμπειρία του… έχει ξεκινήσει σωστά. Ο γιατρός Thomas Tutko, ειδικευμένος επάνω στην ψυχολογία των μικρών αθλητών, λέει: ‘’ Τα προβλήματα που συναντούν καθώς μεγαλώνουν, κάνουν το άθλημα με το οποίο θα έρθουν σε επαφή, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους’’. Παιδιά ηλικίας 6 χρονών, αν μπουν σε μια ρουτίνα προπόνησης, χωρίς να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, είναι σίγουρο ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, για την αποχώρησή του από το άθλημα… Λίγο πριν τα 12, αρχίζουν με έντονο ενδιαφέρον να συμμετέχουν και να θεωρούν την προσπάθειά τους πολύ σημαντική… Για τα παιδιά ηλικίας 12 – 14 είναι πολύ ενθαρρυντικό να νοιώθουν ότι αυτό που κάνουν, το πετυχαίνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τα ίδια. Αποκτούν έτσι ένα μεγάλο εφόδιο για την ίδια τους τη ζωή.Την αυτοπεποίθηση… Τα παιδιά ζητούν ανεξαρτησία, αλλά την ίδια στιγμή χρειάζονται κάποια μορφή εξουσίας… να μπουν κάποια ‘’όρια’’, ώστε να γνωρίζουν που πρέπει να κινηθούν (από το βιβλίο ‘’Γονείς και παιδιά’’ του π. Συμεών Κραγιόπουλου). Οι γονείς μερικές φορές, έχουν διαφορετικούς στόχους και απαιτήσεις από τα παιδιά και τον προπονητή. Για την ομάδα είναι μεγάλο πρόβλημα, αν καταλήγει η παρουσία του γονιού ή η όλη του συμπεριφορά, εμπόδιο στην ενασχόληση του παιδιού με το άθλημα. ‘’ .. Ο σεβασμός δεν είναι η επιφανειακή και εξωτερική τήρηση ορισμένων τύπων και κοινωνικών κανόνων. Είναι η βαθύτερη, η ουσιαστική αναγνώριση της αξίας του άλλου, που πηγάζει από την μοναδικότητά του. … για να δημιουργηθεί μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, είναι αναγκαίο, ο άνθρωπος να νοιώσει την αποδοχή, την εκτίμηση και τον σεβασμό των ατόμων που αγαπά, σε μικρή ηλικία…. Μερικές φορές δεν το υπολογίζουμε ούτε το λογαριάζουμε σαν προσωπικότητα…’’ (από το βιβλίο ’’Μαμά κόψε το κήρυγμα κι εσύ μπαμπά επίσης’’ της Κικής Τζωρτζακάκη). Ο ρόλος του προπονητή είναι να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες, για να μπορεί να μεταδώσει αυτά που θέλει στους αθλητές του. Τα παιδιά χρειάζονται κίνητρο και γι αυτό χρειάζεται ο ενθουσιασμός μέσα στην ομάδα… η διασκέδαση, οι εκδρομές, το παιχνίδι, έξυπνα τρικ και ανέκδοτα, παίζουν τον ρόλο τους για τη δημιουργία αυτού του κλίματος. Στατιστικές δείχνουν ότι το 60 -70% των παιδιών εγκαταλείπουν το άθλημά τους στα 15 τους χρόνια… και μετά το optimist.. Στους ομίλους με τους οποίους συνεργάστηκα το ποσοστό αυτό είναι πολύ μικρό και σίγουρα είναι αποτέλεσμα της καλής σχέσης που δημιουργούμε στο πέρασμα του χρόνου… Ας αφήσουμε τα ίδια να αποφασίσουν… Η υγεία τους προέχει πάνω από όλα. Το σχολείο πρέπει να είναι πολύ σημαντικό . Ο γονιός είναι αυτός που θα βοηθήσει… Μερικές φορές το παιδί δεν θέλει να απογοητεύσει το μπαμπά ή τη μαμά και συνεχίζει την προσπάθεια…. Όσο περισσότερο χαίρονται αυτό που κάνουν, τόσο περισσότερο και καλύτερα, θα το κάνουν. Εστιάστε την προσοχή σας στην προσπάθεια και ποτέ στο αποτέλεσμα… Απομυθοποιήστε το αποτέλεσμα… Κάνουν ιστιοπλοΐα και μαθαίνουν από τα λάθη τους.. είναι ένα σκάκι μέσα στο νερό και όχι ένας αγώνας ταχύτητας… Είναι μια ολόκληρη και ξεχωριστή φιλοσοφία. Μία τέχνη όπως το θέατρο και η ζωγραφική, με τους δικούς του κανόνες και τις ιδιαιτερότητες… Ένα από τα αθλήματα που τα χαρακτηρίζουν σαν ευγενή… Βοηθείστε τα παιδιά σας να βάζουν ρεαλιστικούς στόχους με ότι ασχολούνται. Θα πρέπει να είναι ούτε εύκολοι αλλά ούτε και πολύ δύσκολοι… Πρέπει να πιστέψουν ότι είτε αγωνιστούν λίγο, είτε πολύ, είτε χάσουν, είτε κερδίσουν, εσείς φυσικά τους αγαπάτε το ίδιο. Δεχτείτε οποιαδήποτε όρια στις φυσικές ικανότητες των παιδιών σας. Αφήστε τα να αγωνιστούν τα ίδια, για τα ίδια και όχι για εσάς.. Προσέξτε μην τυχόν ξαναζείτε δικές σας αθλητικές εμπειρίες, αποκλειστικά μέσα από τα παιδιά σας… Oι θρίαμβοι και στενοχώριες είναι έμφυτα μέσα στο άθλημα… ωστόσο το δικό μας σύνθημα είναι το ‘’Don’t give up’’ ή το μη τα παρατάς ποτέ… στη γλώσσα μας. Στον όμιλό μας δεν θέλουμε παιδιά που στενοχωριούνται μετά το κακό αποτέλεσμα, κλείνονται στο δωμάτιο και στον εαυτό τους και είναι δυστυχισμένα… θέλουμε χαρούμενα παιδιά που θα μάθουν από τα λάθη τους στον αγώνα και στην στεριά, θα πανηγυρίσουν την νίκη τους αλλά αμέσως θα την ξεχάσουν.. Παιδιά που θα συγχαρούν τον νικητή και τον ηττημένο και θα έχουν μόνο φίλους, στο άθλημα.. Παιδιά που θα γνωρίζουν ότι το σχολείο μαζί με άλλες προτεραιότητες θα του εξασφαλίσουν το επαγγελματικό του μέλλον και η ιστιοπλοΐα είναι και θα παραμείνει για μια ζωή η μεγάλη ευχαρίστηση... Εμείς, γονείς και προπονητές μαζί, θα τους βοηθήσουμε να αντιμετωπίζουν όλες τις καταστάσεις σωστά ώστε να ωριμάσουν πολύ γρηγορότερα.. Δείξτε σεβασμό στον τρόπο με τον οποίο κοουτσάρει ο προπονητής το παιδί σας. Ποτέ μην κρίνετε αθλητές, προπονητές ή επιτροπές αγώνων, για οποιοδήποτε λόγο και όσο αγανακτισμένοι και αν νοιώθετε… Δεν πρέπει να υπάρχει κάτι που να μπαίνει ανάμεσα στους Γονείς και τον προπονητή και να τους κρατάει σε απόσταση.. Η ευτυχία των παιδιών και τα οφέλη από την ενασχόληση με τον αθλητισμό είναι κοινός στόχος και συμφέροντα και για τις δύο πλευρές. Δεν συζητάμε ποτέ θέματα που αφορούν το είδος της προπόνησης, το τι έγινε μέσα στην προπόνηση και τον αγώνα, γιατί το παιδί τερμάτισε σε τέτοια θέση στην τάδε ιστιοδρομία, τι είπε ή τι ακούστηκε από τον οποιοδήποτε… , δεν τηλεφωνούμε η μία στην άλλη για να κουτσομπολέψουμε, ότι είπε κάποια άλλη μαμά ή μπαμπάς ή ακόμη και ο προπονητής… Δεν είμαστε ποτέ κοντά στον χώρο της προπόνησης, της προετοιμασίας του σκάφους ή της θεωρίας τους. Πηγαίνετε να πιείτε τον καφέ σας ή να κάνετε την βόλτα σας. Η ομάδα παραμένει πάντοτε μαζί και μόνη της. Για κανένα λόγο μην παίρνετε το παιδί μακριά από την ομάδα του… φροντίστε να προγραμματίστε έτσι τις υποχρεώσεις σας, ώστε να μην χρειαστεί να του στερείστε την συμμετοχή του σε κάθε δραστηριότητα της ομάδας. Μην ξεχνάτε ότι την πειθαρχία και τον σεβασμό προς τον προπονητή και τους συναθλητές του, θα πρέπει να την προβάλετε εσείς οι ίδιοι. Κρατήστε τις κρίσεις σας για τον τρόπο προπόνησης και λειτουργίας του τμήματος και συζητήστε της με τον έφορο. Μην πιέζετε το παιδί να έρθει στον όμιλο αν δεν το ζητήσει το ίδιο και σε καμιά περίπτωση μην ασχοληθείτε με το πρόγραμμα της ομάδας. Είναι η προσωπική σχέση του προπονητή με τον αθλητή του και τους αφορά αποκλειστικά… Δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανένα άλλον ο τρόπος συνεννόησης και το τι κάνουν σαν ομάδα. Το πρόγραμμα προπόνησης, έχει διαμορφωθεί από την αρχή της νέας αγωνιστικής χρονιάς και εξαρτάται αποκλειστικά από την δυνατότητα του αθλητή με βάση τις σχολικές του υποχρεώσεις. Πρέπει να μάθει να προγραμματίζει τον χρόνο του, έτσι που η πρόοδος του στα μαθήματα, να μην επηρεάζεται σε καμιά περίπτωση αρνητικά. Μην προσδοκάτε οποιοδήποτε αποτέλεσμα γρήγορα.. Πάρτε το σαν πλάκα και μην το θεωρείτε σοβαρό. Δεν πρέπει να προσδοκά την επαγγελματική του αποκατάσταση.. γιατί τότε θα σταματήσει να το αγαπάει και να βάζει το μεράκι για να το κάνει καλύτερα… Δεν τους ‘’πιέζουμε’’ για ότι θεωρούμε εμείς ‘’σωστό’’, συζητάμε όμως μαζί τους σοβαρά για το κάθε πρόβλημα… τους αντιμετωπίζουμε σαν μεγάλους… όσο δύσκολο και αν φαίνεται. Ένα ποσοστό περίπου 15% από τα παιδιά στο άθλημά μας και στην χώρα μας είναι αυτό που λέμε τα ‘’κακομαθημένα’’. Αυτά που ‘’θέλουν και απαιτούν’’.. συνήθως μοναχοπαίδια, που για τους γονείς τους είναι πάντοτε καλά παιδιά, που δεν λένε ψέματα , αλλά παρασύρονται από τα άλλα… Για σκέψου αγαπητέ γονέα… εσύ που έκρινες τελευταία κάποιο παιδάκι γιατί ήταν η αιτία να παρασυρθεί το δικό σου… μήπως το δικό σου παιδί, ανήκει σ αυτό το 15% ??? Άσε τον προπονητή να κάνει ανεπηρέαστος την δουλειά του. Μην λες την δική σου γνώμη στον προπονητή και το παιδί για το αν έπρεπε να γίνει η προπόνηση ή όχι. Υπάρχει ο έφορος και είναι διατεθειμένος να σε ακούσει. Μην ρωτάς ποτέ για το αποτέλεσμα… η απάντηση πρέπει να είναι μία από όλους… ’’Περάσαμε καλά και σήμερα’’. Υπάρχουν γονείς που στενοχωριούνται γιατί το παιδί τους δεν είναι ‘’θλιμμένο’’ μετά το κακό αποτέλεσμα όπως ήταν πιο παλιά… Αγαπημένε μπαμπά και μαμά.. εσύ που δεν με προσεγγίζεις για να μου μιλήσεις… είσαι πολύ λάθος… στην κρίση σου αυτή, όσο και αν σε συμπαθώ ιδιαίτερα… Μην ενοχλείτε τον προπονητή στο τηλέφωνο και αν αυτό είναι πολύ σημαντικό και δεν μπορεί να του τηλεφωνήσει το ίδιο το παιδί σας, κάντε το μόνο τις πρωινές ώρες και μόνο όταν έχουν προπόνηση. Μην τηλεφωνείτε ποτέ στην ώρα της θεωρίας, της προπόνησης ή του αγώνα, γιατί απλά ο προπονητής θέλει να παραμείνει ανεπηρέαστος και δεν το σηκώνει… Αν ήσασταν ιστιοπλόος, ή αθλητής σε άλλο άθλημα, ή αν είστε ακόμα προπονητής ή και εκπαιδευτικός, κρατήστε την δική σας γνώμη και απευθυνθείτε στον έφορο του τμήματος. Ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης είναι να έρθετε ο ίδιος ή η ίδια, να μιλήσουμε μαζί. Κάντε το ένα Σάββατο ή μια Κυριακή απόγευμα, αφού τα παιδιά τελειώσουν την προπόνησή τους. Αυτή η ώρα σας ανήκει δικαιωματικά… Ελάτε να κουβεντιάσουμε ότι σας απασχολεί με ηρεμία και σύνεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου